Społeczny Monitor Edukacji

Jak przypomina Gazeta Wyborcza, od września w gimnazjach wprowadzono nowy system pracy z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych – ze słabymi wynikami, niepełnosprawnych, z problemami wychowawczymi, ale też wybitnie zdolnymi. Teraz dla każdego z takich uczniów i uczennic musi w szkole zostać powołany zespół, który określi, jak jemu lub jej pomagać i czego wymagać. Szkoły w całym kraju właśnie liczą, dla ilu osób powinny powołać zespoły. I okazuje się, że będzie ich znacznie więcej niż dzieci, które do tej pory korzystały z poradni psychologiczno-pedagogicznych. W wielu gimnazjach jest to nawet jedna trzecia wszystkich uczniów.

W zespole, który dla każdego ucznia musi wypracować Kartę indywidualnych potrzeb (KIP) lub indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny (IPET) ma znaleźć się wychowawca, nauczyciele uczący daną osobę i pedagog szkolny. Dyrekcja gimnazjum musi do zespołu zaprosić rodziców, a może też specjalistów (np. logopedę czy lekarza). Część szkół, opisywanych przez krakowską Gazetę Wyborczą uważa, że problemem są rodzice, którzy powinni uczestniczyć w podejmowaniu decyzji a często nie są tym zainteresowani.

Problemem jest także konieczność zebrania zespołu w sprawie każdego ucznia a także udział w zespołach specjalistów, którym samorządy nie chcą płacić. Pieniędzy nie ma też dla nauczycieli, którzy zgodnie z indywidualnymi zaleceniami powinni prowadzić dla uczniów np. dodatkowe zajęcia po lekcjach.

MEN przypomina, że powoływanie zespołów to obowiązek szkół. Jeśli tego nie robią, powinny zająć się nimi właściwe kuratoria oświaty.

Od przyszłego roku system ma obowiązywać w szkołach podstawowych i liceach.

Gazeta Wyborcza Kraków, 2.10.2011

Komentarz Redakcji Monitora
Potrafię sobie wyobrazić, jakie idee przyświecały twórcom i twórczyniom nowych rozwiązań, dotyczących pomocy psychologiczno-pedagogicznej: wprowadzenie zindywidualizowanego podejścia do problemów i potrzeb poszczególnych uczniów i uczennic, pomoc udzielana bezpośrednio w szkole, lepszy kontakt szkoły z rodzicami, uczenie nauczycieli i nauczycielek wspólnej pracy no i, co bardzo ważne, uczenie ich traktowania potrzeb uczniów i uczennic jak wyzwania, a nie jak kłopotu. Większość z tego to idee całkiem słuszne: nauczycielki i nauczyciele powinni umieć współpracować, powinni znać swoich uczniów i uczennice i powinno im zależeć na każdym i każdej z nich. Oczywiście, jest i druga strona medalu, przede wszystkim związana z faktem, że to właśnie szkoła, a także rodzina, bardzo często są tymi instytucjami, które za problemy uczniów i uczennic odpowiadają. Byłoby miło móc wyobrazić sobie rzeczywistość, w której powstanie zespołów, zajmujących się pomocą psychologiczno-pedagogiczną staje się impulsem do przyjrzenia się własnym działaniom i własnym zaniechaniom, do zmierzenia się z pytaniem na ile potrafimy sprostać zadaniu bycia spolegliwymi opiekunami. Obawiam się jednak, że moja wyobraźnia nie jest aż tak bogata i nie potrafię się już zdobyć na optymizm. Przed oczyma duszy mojej widzę raczej nauczycieli i nauczycielki, odbywających kolejne zebrania, wypełniających kolejne tabelki i rubryczki, tworzących kolejne dokumenty, i kolejny raz narzekających (tu akurat całkiem słusznie!) na przerost szkolnej biurokracji...

Cele są słuszne, intencje dobre, ale narzędzia do ich realizacji wybrano fatalne - i istnieją powody, by się obawiać, że te fatalne narzędzia szybko i skutecznie skompromitują cały pomysł.
A.D.