Obniżenie wieku szkolnego wpłynie na wyrównanie szans edukacyjnych
„Rzeczpospolita” zamieszcza obszerną rozmowę na tematy związane z obniżeniem wieku szkolnego z Moniką Rościszewska-Woźniak z Fundacji Rozwoju Dzieci im. Jana Amosa Komeńskiego. Zdaniem Moniki Rościszewskiej obniżenie wieku szkolnego może być wskazane dla niektórych dzieci, podczas gdy dla innych szkoła będzie problemem również wówczas, gdy skończą siedem lat.
„Nowy sposób organizacji czasu jest szokiem i dla siedmiolatka. Tu wiele zależy od nauczycieli. Mogą np. organizować najmłodszym przerwę na siusianie w czasie lekcji. Poza tym w większości szkół dzieci najmłodsze mają swój własny rewir. W nim często nie obowiązują dzwonki, a zajęcia odbywają się w atmosferze zbliżonej do tej z przedszkola – np. na dywanie. Dlatego zamiast przejmować się tym, czy w szkole jest dzwonek czy nie, radzę się zainteresować i przejąć tym, kto będzie uczył nasze dziecko” – mówi p. Rościszewska.
Według niej nowa podstawa programowa dla pierwszej klasy jest ułożona zgodnie z możliwościami umysłowymi przeciętnego sześciolatka i nie ma niebezpieczeństwa w postaci sztucznego przyspieszania rozwoju umysłowego malucha.
Zdaniem Moniki Rościszewskiej obniżenie wieku szkolnego wpłynie na wyrównanie szans edukacyjnych: „Mam czasem wrażenie, że zapominamy, że Polska nie składa się tylko z trzech, czterech wielkich miast z dużymi szkołami. 70 procent z nas żyje poza nimi.
Dzieci w dużych miastach swój czas na rozwój mają wypełniony aż nadto. Ich rodzice zapisują je na angielski, tańce, judo i dramę. Tymczasem dzieci na wsiach i w małych miastach, w sytuacji gdy nie było w Polsce obowiązku przedszkolnego i w momencie, gdy udowodnione jest, że umysł dziecka jest najchłonniejszy do piątego i szóstego roku życia, zaczynały dotąd edukację zdecydowanie zbyt późno.”
Rzeczpospolita, 29 kwietnia 2009
„Nowy sposób organizacji czasu jest szokiem i dla siedmiolatka. Tu wiele zależy od nauczycieli. Mogą np. organizować najmłodszym przerwę na siusianie w czasie lekcji. Poza tym w większości szkół dzieci najmłodsze mają swój własny rewir. W nim często nie obowiązują dzwonki, a zajęcia odbywają się w atmosferze zbliżonej do tej z przedszkola – np. na dywanie. Dlatego zamiast przejmować się tym, czy w szkole jest dzwonek czy nie, radzę się zainteresować i przejąć tym, kto będzie uczył nasze dziecko” – mówi p. Rościszewska.
Według niej nowa podstawa programowa dla pierwszej klasy jest ułożona zgodnie z możliwościami umysłowymi przeciętnego sześciolatka i nie ma niebezpieczeństwa w postaci sztucznego przyspieszania rozwoju umysłowego malucha.
Zdaniem Moniki Rościszewskiej obniżenie wieku szkolnego wpłynie na wyrównanie szans edukacyjnych: „Mam czasem wrażenie, że zapominamy, że Polska nie składa się tylko z trzech, czterech wielkich miast z dużymi szkołami. 70 procent z nas żyje poza nimi.
Dzieci w dużych miastach swój czas na rozwój mają wypełniony aż nadto. Ich rodzice zapisują je na angielski, tańce, judo i dramę. Tymczasem dzieci na wsiach i w małych miastach, w sytuacji gdy nie było w Polsce obowiązku przedszkolnego i w momencie, gdy udowodnione jest, że umysł dziecka jest najchłonniejszy do piątego i szóstego roku życia, zaczynały dotąd edukację zdecydowanie zbyt późno.”
Rzeczpospolita, 29 kwietnia 2009
A.D./A.B./A.R., 29 kwietnia 2009
Zobacz też:
Sześciolatki: jest ustawa, wątpliwości pozostają
